Ποιοι είναι οι μυστικοί αρμονικοί δρόμοι της φούγκας του Κακού; Τί ρόλο παίζει το κλειδί τού ναρκισσισμού στη σύνθεση και στην εκτέλεσή της; Πώς αυτή ελίσσεται στα περίπλοκα πεντάγραμμα του πνευματικού υποκόσμου; Με ποια διαδικασία ένα εξαίσιο δημιούργημα όπως ο άνθρωπος διαστρέφεται και αποσυντίθεται μέσα στο φίλαυτο άγχος τής αυτοθέωσης;
Το σύστημα των θεσμών συνεργεί με την μικρόνοιά του στην ύβρη. Αφού το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να αποκαλύψει μια επιφανειακή, συμβατική αλήθεια, να σκαρώσει τυπολογίες, μοντέλα και πρωτόκολλα, αδιαφορεί πλήρως για το όν που παρατηρεί, την αληθινή φύση του, το μεγαλείο που φυλακίζεται πίσω από τις μπάρες του ναρκισσισμού και κραυγάζει την απελπισμένη ανάγκη του να απαλλαγεί απ´ αυτόν. Το σύστημα των θεσμών δεν δίνει δεκάρα για το τί μπορεί αυτό το ον να προσπαθεί να πεί. Αδυνατεί να αντέξει ούτε ένα δευτερόλεπτο επαφής με το θύμα του, τραβώντας το χέρι στο παραμικρό άγγιγμα. Αντιδρά μόνο τυπικά, σύμφωνα με τις νόρμες της εκάστοτε καθιερωμένης πολιτικής ορθότητας. Αδιαφορεί για το πώς ο ναρκισσιστικός ατομισμός προκύπτει ως αντίδραση στον κενόδοξο ναρκισσισμό τού συστήματος, για το ποιά αδιέξοδα εκθρέφουν αυτό το ευπροσάρμοστο τέρας που ερευνά, που σαν χαμαιλέοντας αλλάζει όλα τα χρώματα για να καταλήξει να υποταχθεί στη μοίρα του αφανισμού μέσα σε ένα τραγικό ταρατατζούμ: Μια ανάκριση-παράσταση, που μέσα της όλη η ουσία καμουφλάρεται σε κοινότοπα σχήματα. Που μοναχά ένας ευρισκόμενος σε οίστρο μπάτσος μόλις που κατορθώνει, μέσα από τις αναστολές του, να υποψιαστεί ότι υποκρύπτουν κάποια αλήθεια.
Οι εμμονές των θεσμών πηγάζουν από την ίδια την ασημαντότητά τους στο υπαρκτικό επίπεδο. Και η πιο κωμικοτραγική απ´ όλες είναι η εμμονή του μέτριου επιστήμονα – δημοσίου υπαλλήλου, που θέλει, λέει, να συνεχίσει τη μελέτη της κλινικής περίπτωσης, λες και πρόκειται να καταφέρει να βγάλει κάποιο συμπέρασμα.
Αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται σ´ ένα ανακριτικό δωμάτιο του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης με πρωταγωνιστές τέσσερις κλεισμένους στον προσωπικό τους κόσμο ανθρώπους, μπορεί να μας δώσει μια ελάχιστη γεύση μιας αλήθειας, που ο πολιτισμός μας αδυνατεί να συλλάβει: Ότι το έγκλημα είναι συχνότατα μια διεστραμένη παραλλαγή τής Αγάπης.
