Το «Ψ.» είναι μία γλυκόπικρη εξομολόγηση με καυστικό χιούμορ. Μία βουτιά προς τα μέσα, αναζητώντας την προσωπική ευθύνη ως καταλύτη για την απελευθέρωση από τους δαίμονές μας.
Οι ήρωες αναμετρώνται με τους φόβους, τις εξουσιαστικές φιγούρες και τις καταπιεστικές συμβάσεις που μας κλειδώνουν στη «ντουλάπα». Ανατρέχουν στο παρελθόν, αναπολούν αστείες μέρες και αντιμετωπίζουν τα τραύματα, σηκώνοντας τα «χαλιά».
Μέσα από τη σχέση τους, το έργο ερευνά επίσης τα όρια της δυαδικότητας. Πόσα πρόσωπα έχουν οι σχέσεις;
Πόσο βίαιο είναι το παιχνίδι με τον εαυτό μας;
Μπορούν τελικά να μας απελευθερώσουν οι αλήθειες που φοβόμαστε να αντικρίσουμε;
Ντυμένο με πρωτότυπα τραγούδια των Οδυσσέα Αποστολόπουλου/ Άλκηστης Ηλιάδη, το «Ψ.» δεν ψιθυρίζει.
Μιλάει φωναχτά στις ψυχές μας.
Μια ιστορία για τα στόματα που (μας) κλείνουν και (μας) κλείνουμε.
Και για τη ζωή που γλιστρά από τα χέρια μας, χωρίς μιλιά.
Ως πότε;
ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ
-Καθαρίζεις και τακτοποιείς συνέχεια νομίζοντας πως έχεις τον έλεγχο της ζωής σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα την αλήθεια. Το ίδιο και η στρουθοκάμηλος.
-Καθαρίζει συνέχεια κι η στρουθοκάμηλος;
Οι ήρωες
Ψουψούλα Καθαρίζου – Παρκετέζα
Το καλύτερο φτερό στην πιάτσα. Βρωμίζει τα καθαρά και τα ξανακαθαρίζει. Μεγαλωμένη τη δεκαετία του ’90, ζει πολλές ζωές μέσα στη ντουλάπα της και παίζει ρόλους φωναχτά, αλλά έξω από αυτήν…σιωπή.
Ψ.
Μυστήριος τύπος με πολλά πρόσωπα. Εμφανίζεται απρόσκλητος και ρωτάει ασταμάτητα. Συνέντευξη, συνεδρία, συγκατοίκηση ή συνενοχή;
Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση ιαματική.
Κάνουν αναδρομή από τα 6 στα 18. Ύστερα περνούν 17 βουβά χρόνια, «σφουγγαρίζοντας λίμνες και κοσκινίζοντας άμμο».
Κι ο Ψ. μπαίνει στη ντουλάπα. Θα ξαναβγεί. Αλλά η Ψουψούλα δεν θα είναι εκεί.
