Λίγα λόγια για το έργο:
Είναι περασμένα μεσάνυχτα, έπειτα από ένα πάρτι γενεθλίων. Στο σβήσιμο της βραδιάς πέντε άνθρωποι παίζουν ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι. Η κλεψύδρα γυρνά, η άμμος πέφτει και ο πρώτος που υποδύεται την «φυλακισμένη ψυχή» ζητά να σωθεί με την βοήθεια των υπολοίπων. Ένας γύρος ολοκληρώνεται και ένας δεύτερος μένει στην μέση για να ολοκληρωθεί λίγο αργότερα όταν όλοι μετατρέπονται σε παίκτες ενός άλλου, ιδιότυπου παιχνιδιού. Καθένας τους θα έρθει αντιμέτωπος με τον δυσκολότεροαντίπαλο, τον Εαυτό του. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά με την ύπαρξη ενός Άλλου, ενός άγνωστου Άλλου.
Στο έργο αυτό τα σύνορα εξωτερικού και εσώτερου χώρου είναι ρευστά όπως και τα όρια του χρόνου. Όλα αλλάζουν, όλα μπορούν να αλλάξουν όχι γυρνώντας τον χρόνο πίσω αλλά διασώζοντας τον εναπομείναντα χρόνο, τον μπροστά.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
«Δεμένοι», λέξη με σημασία διττή, πρόσημο θετικό και αρνητικό συνάμα. Συνδέομαι και είμαι δέσμιος. Η ομάδα μας καταπιάστηκε με αυτές τις δύο ερμηνείες και έχτισε πάνω τους ολόκληρο το σύμπαν της παράστασης. Το έδαφος στο οποίο κινούνται ηθοποιοί και ρόλοι είναι κινούμενο, μονίμως υπό την απειλή της σεισμικής δόνησης. Ο χρόνος κυλά και η ζωή βηματίζει μπροστά κι εμείς θέλουμε ο χρόνος να κυλά αργά και η ζωή να βηματίζει πρόσχαρα και χορταστικά. Έρχονται, όμως, στιγμές που ο χρόνος τελειώνει και εμείς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα μεγάλα ερωτήματα. Μια τέτοια στιγμή πραγματεύεται η παράσταση. Το ερώτημα, ένοχος ή αθώος, τίθεται όχι σε μια δικαστική αίθουσα υπό το πρίσμα του νόμιμου ή του παράνομου, αλλά σε ένα σπίτι αργά ταμεσάνυχτα μετά από ένα πάρτι γενεθλίων υπό το πρίσμα του ηθικού ή του ανήθικου. Κανείς δεν δικάζεται, όλοι (εξ)ομολογούν(ται).
