Μια παράσταση εμπειρία, αφού ο θεατής είναι μέρος μιας απρόσμενης συνεδρίας. Άφθονο γέλιο , συγκίνηση και ένα οδοιπορικό στην αυτογνωσία σε μια παράσταση που ο θεατής βιώνει μαζί με τον ήρωα όλα όσα τον απασχολούν στην καθημερινότητά του.
Ο Ντέμιαν επιθυμεί να ανακαλύψει τον εαυτό του. Η προσωπική του αναζήτηση τον οδηγεί στον Χόρχε –έναν εκκεντρικό θεραπευτή– που τον ωθεί να αντιμετωπίσει τη ζωή του, δίνοντας απαντήσεις στα ερωτήματά του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σε κάθε συνάντησή τους, του αφηγείται μια ιστορία, μια βαθιά ανθρώπινη αλληγορία, την οποία είτε αντλεί από την λαϊκή προφορική παράδοση και μυθολογία, είτε επινοεί με τη φαντασία του.
Δραματοποιημένο το εμβληματικό κείμενο του Χόρχε Μπουκάι, με φρέσκια και κωμική ματιά, σε μια παράσταση που αποσκοπεί να κάνει το κοινό συνένοχο.
Οι θεατές εμπλέκονται ενεργά στο έργο. Το δίπολο θεραπευτή–θεραπευόμενου αντιστρέφεται, οι ρόλοι ανατρέπονται. Οι ιστορίες ζωντανεύουν γλαφυρά, ενώ ηθοποιοί και θεατές γίνονται αμοιβαία κομμάτι μιας ιδιάζουσας και απρόοπτης «θεραπείας».
Ο Χόρχε Μπουκάι στηρίζει το ψυχοθεραπευτικό του έργο, όπως και την συγγραφή του βιβλίου «Να σου πω μια ιστορία», στη μέθοδο Gestalt, η οποία ασχολείται με το εδώ και τώρα. Ο θεραπευόμενος προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του ερχόμενος πιο κοντά στην αυτογνωσία. Η θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της ομότιτλης παράστασης αποτελεί απόρροια μιας βαθύτερης προσωπικής ανάγκης και υιοθετεί την ίδια τεχνική. Ήταν συνειδητή επιλογή η σκηνή να είναι ανάμεσα στους θεατές. Ένα θέατρο όχι μετωπικό αλλά ένα θέατρο που εντάσσει το κοινό στην δράση μιας και οι ηθοποιοί βρίσκονται ανάμεσα στους θεατές κι έτσι ηθοποιοί και θεατές μοιράζονται την ίδια εμπειρία σαν να γίνεται μια από κοινού ομαδική θεραπεία. Οι 15 επιλεγμένες ιστορίες, με την απλότητα της γραφής του Χόρχε Μπουκάι -που όλους μας αγγίζει- μετουσιώνονται από τους ηθοποιούς μέσω των αυτοσχεδιασμών, και ζωντανεύουν επί σκηνής. Σε αυτές, όλοι μας βλέπουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας: την ενοχή, το ψέμα, τον φόβο του θανάτου, τις δυσκολίες που μας ζορίζουν, την συμφιλίωση με εμάς και τους άλλους, την συγχώρεση. Η θεραπεία της ψυχής είναι ένα δώρο. Ένα δώρο που αξίζει να δοκιμάσουμε. Ένα δώρο που μπορεί να μας εξελίξει, δίνοντάς μας το έναυσμα να κοιτάξουμε και να δούμε μέσα στον εαυτό μας.
Έγραψαν για την παράσταση:
«Μια παράσταση που αγγίζει την ψυχαναλυτική πρακτική και που έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό είναι το «Να σου πω μια ιστορία» του Χόρχε Μπουκάι, μια παράσταση της ομάδας Τόπι. Η παράσταση έχει ως βάση το περίφημο βιβλίο του γιατρού, ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ και συγγραφέα και αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που για πρώτη φορά πάει για ψυχοθεραπεία, και τη συνάντησή του με έναν πολύ ιδιαίτερο θεραπευτή, τον Χόρχε, ο οποίος, αντί για ψυχαναλυτικές αναλύσεις τού διηγείται παραμύθια, μύθους, ανέκδοτα. Μέσα από αυτές τις αφηγήσεις εκείνος βρίσκει τις λύσεις και τον δρόμο προς την αυτογνωσία. Ο Δημήτρης Πλειώνης που έκανε τη διασκευή, τη σκηνοθεσία και παίζει μαζί με τους Μαλαματένια Γκότση, Στέλιο Ξανθουδάκη, Δώρα Χουρσανίδου προσέγγισε το έργο σαν μια παράσταση-συνεδρία, όπου ο θεατής είναι μέρος της. Το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, λοιπόν, αποκτά πλοκή και οι σελίδες του ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας σε ένα γοητευτικό θεατρικό εγχείρημα φτιαγμένο με συναίσθημα. Παίζεται στο Bios.»
Μαρία Κρύου, Αθηνόραμα, 3 Φεβρουαρίου 2022
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια ευρηματική παράσταση με ουσία και δύναμη, που αν και αποδόθηκε με σκηνική οικονομία και άψογες ερμηνείες συνδύασε το θεατρικό γίγνεσθαι με την ιδιάζουσα και απρόοπτη ψυχανάλυση. Μέσω της συνολικής σκηνοθετικής προσέγγισης, του διάλογου και της ανταλλαγής των εμπειριών και των απόψεων στις εξαιρετικές αφηγήσεις ιστοριών, που ζωντανεύουν γλαφυρά, το κοινό κατέστη αποδέκτης ηθικών διδαγμάτων με προορισμό την αυτογνωσία και την αυτοβελτίωση. Η παράσταση έδωσε τροφή για σκέψη σχετικά με την στάση μας απέναντι σε διάφορα ζητήματα, για τα εμπόδια που θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, για την παγίδα της μιζέριας και του καθωσπρεπισμού. Αν επιλέγαμε μια λέξη που θα χαρακτήριζε αυτήν την παράσταση αδιαμφισβήτητα θα ήταν η λέξη, «κάθαρση».
Σιμόνη – Μαρία Γκολούμποβιτς
Ένα καταξιωμένο, αγαπημένο, ουσιαστικό κείμενο του Μπουκάι που μέσα από την αφοπλιστική απλότητα των σοφών ιστοριών του, καταφέρνει να εντυπώσει ανεξίτηλα στο μυαλό σπουδαία «μαθήματα ζωής», με δύναμη που μόνο η απλότητα διαθέτει, καθώς αφαιρεί οτιδήποτε παραπανίσιο, λειτουργεί ως περισπασμός και κρατά ακριβώς το κουκούτσι της ουσίας… το οποίο επιπλέον μεταφέρει με τρόπο άκρως ελκυστικό χρησιμοποιώντας σαν όχημα παραστατικές, παραμυθένιες αφηγήσεις, ικανές να πετύχουν με ελάχιστα λόγια όσα ποτέ δεν θα μπορούσαν οι φλύαρες, βαθυστόχαστες θεωρίες… αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που δεν ξεχνιούνται με τίποτα, στοχεύοντας καίρια στην καρδιά του ζητήματος που πραγματεύονται και ο λόγος που οι ευφάνταστες ιστορίες του Μπουκάι αγκαλιάστηκαν θερμά για το λιτό και συνάμα σοφό τους περιεχόμενο… Ωστόσο εν προκειμένω αξίζουν ιδιαίτερα εύσημα στον Δημήτρη Πλειώνη για τον τομέα της διασκευής, καθώς με πρώτη ύλη 15 αυτόνομες ιστορίες, δημιούργησε μια δομημένη παράσταση με αρχή- μέση- τέλος, με εσωτερική συνοχή, με θεατρική επάρκεια και συνέπεια…
Και φυσικά τα κυρίως εύσημα θα αποδοθούν στον ίδιο με την ιδιότητα του σκηνοθέτη για το εξαιρετικό αποτέλεσμα που συνδύασε λιτότητα, σκηνική ευφυία, αισθητική, φαντασία, αποτελεσματικότητα… άλλωστε για την αφαιρετική και απλούστατη (αλλά καθόλου απλοϊκή) γραφή του Μπουκάι, η επιλογή της λιτότητας σε μια μίνιμαλ σκηνοθεσία ήταν μονόδρομος, ωστόσο εμπλουτίστηκε με μικρά έξυπνα ευρήματα επί σκηνής, δραματοποιώντας κάθε σύντομη ιστορία με ευφάνταστο τρόπο, ενδιαφέρουσα θεατρικότητα, ελάχιστα συμβολικά αξεσουάρ που έδιναν ενδεικτικά – αποτελεσματικά το εκάστοτε στίγμα, με συμμετοχή στη δραματοποίηση δυο γυναικών ηθοποιών καθισμένων στην πλατεία… Επιπλέον έδεσε εύστοχα με συνεχή ροή και ενότητα τις σκηνές των επισκέψεων που κατέληγαν κάθε φορά σε μια διαφορετική ιστορία συνυφασμένη με το θέμα της συνεδρίας, χρησιμοποιώντας μουσικές γέφυρες και αλλαγές φωτισμών, ενώ επένδυσε απρόσμενα και ευχάριστα σε μια ανάλαφρη κωμικότητα με φωτεινούς τόνους αισιοδοξίας σε μια παράσταση με ενέργεια, ζωντάνια, ρυθμό, ευρηματική έναρξη κι ακόμα πιο ευρηματικό, θεαματικό, συναισθηματικό φινάλε, όπου βέβαια δεν έλειψε το διαδραστικό κομμάτι με εμπλοκή των θεατών…
Πίτσα Στασινοπούλου
